باشنده‌گان پایتخت با ابراز ناامیدی از وضعیت فعلی کشور می‌گویند: رهبران حکومت توانایی پایان دادن به جنگ را دارند؛ اما ظرفیت پذیرش انعطاف‌پذیری برای ختم جنگ را ندارند. وزارت دفاع ملی می‌گوید: حمله‌های طالبان در مکان‌های عمومی و شهرها نشان‌دهنده‌ی ضعیف بودن این گروه در نبرد رویاروی با نیروهای امنیتی در میدان‌های نبرد است. شماری از نظامیان پیشین؛ اما می‌گویند که در دو دهه‌ی پسین، به جای تلاش برای کاهش جنگ، زمینه‌های گسترش جنگ بیش‌تر فراهم شده و حالا در داخل افغانستان همه‌گان، راه پایان جنگ را گم کرده اند.
بربنیاد آمار رسمی در دو هفته‌ی گذشته تنها در حمله‌های انتحاری و انفجاری، دست‌کم ۸۲تن جان باخته اند و ۲۶۷تن دیگر زخمی شده اند.
امروز در انفجار موتربمب طالبان در زابل دست کم ۱۵تن جان باختند و ده‌ها تن دیگر زخمی شدند.
در حمله‌ی تهاجمی دیروز در ننگرهار چهار تن جان باختند و دوازده تن دیگر زخمی شدند.
یک روز پیش، دو انفجار در برابر ریاست پیژنتون وزارت دفاع ملی در کابل و در حملۀ انتحاری دیگر در پروان نزدیک به محل کارزار انتحاباتی محمد اشرف غنی، نامزد ریاست جمهوری جان ۴۸تن را گرفت و ۸۰تن دیگر را زخمی کرد.
پنج‌شنبه‌ی هفته‌ی پیش انفجار یک موتربمب در برابر قرارگاه نیروهای ویژه‌ی ارتش در ولسوالی چهارآسیاب کابل جان چهار تن را گرفت و سه تن دیگر را زخمی کرد.
یک هفته پیش از آن، در انفجاری در شش‌درک کابل دست کم ۱۲تن جان باختند و ۴۲تن دیگر زخمی شدند.
این رویدادهای است که مسوولیت بیش‌تر شان را طالبان بر دوش گرفته اند.
در چنین وضعی، باشنده‌گان پایتخت در هیچ جایی خود شان را در امن احساس نمی‌کنند. نه در محل کار، نه در محل درس نه حتا در خانه.
مردم به این باور اند که رهبران حکومت توان پایان بخشیدن به جنگ را دارند؛ اما اراده و ظرفیت انعطاف‌پذیری و قربانی دادن در این راه را ندارند.
شماری از نظامیان پیشین چون عتیق الله امرخیل می‌گویند: با سرنگون شدن رژیم طالبان، فرصت ختم دایمی جنگ در افغانستان به وجود آمده بود؛ اما نه مقام‌های حکومتی کاری برای صفر ساختن میزان جنگ در افغانستان انجام دادند و نه هم کشورهای متحد افغانستان؛ برعکس، به جای کاهش، زمینه‌ها را برای گسترش جنگ فراهم کردند.
طالبان همواره یک گروه کوچک خوانده شده است و هر روز آمار کشته‌شده‌های این گروه در نبردها از سوی وزارت های امنیتی همه‌گانی می‌شود، با وجود این همه دیدگاه‌ها، چگونه این گروه توانایی حمله بر حتا مرکز شهرها را هم دارد.
در این میان، کمیسیون مستقل حقوق بشر افغانستان به شدت نگران نقض حقوق بشر در وضعیت جنگی است.
در میان ادعاهای گونه‌گون طرف‌های جنگ، آنانی که قیمت جنگ شان را می‌پردازند، مردم اند.
مردمی با وجود قربانی‌های فراوان، نه تنها به آرزوها و آرمان‌های شان از سوی طرف‌های جنگ توجه خاصی نشده؛ بلکه برای رسیدن به بزرگ‌ترین آرزوی شان که صلح است نیز کم‌ترین امید را هم ندارند.
